Rozdział 15

(+wybaczcie, ale nie mam siły żeby sprawdzić błędów.) 

    Dopięłam kolejną walizkę i rozejrzałam się po pokoju, w którym spędziłam ostatnie miesiące.  Mieszkanie u Justina było chyba moją jedyną dobrą decyzją w życiu. To że mogłam go poznać, że mogłam go pokochać jest chyba moim pierwszym i ostatnim szczęściem. Jeszcze nigdy nie czułam się tak szczęśliwa jak przy nim i na pewno nikt ani nic nie sprawi, że będę czuła się szczęśliwsza. Bo tylko mój chłopak to potrafi. To jest właśnie jeden z wielu powodów dla których go kocham. Nie ważne jak życie mocno mnie nienawidzi, on zawsze jest ze mną. We wszystkich złych ale też i dobrych chwilach. I za to jestem mu dozgonnie wdzięczna. Czuję, że nigdy nie będę w stanie dać mu tego samego. Ale co mogę zrobić? Jestem tylko zwykłym człowiekiem, popełniającym błędy. A on? On jest wymarzonym ideałem, który jest przykładem na to, że anioły naprawdę istnieją. Nie ma lepszej osoby niż Justin i nie tylko ja to potwierdzę.

     Nie miałam za dużo rzeczy do pakowania. Jednie te podręczne, które zdążyłam gdzieś posiać po całym tym ogromnym domu. Rzeczy, które przywiozłam kilka dni temu z kamienicy, z myślą, że zostaniemy tu na stałe, na szczęście nadal spoczywały w kartonach. Dziękowałam sobie w duchu, że zwlekałam z rozpakowywaniem tego wszystkiego. Zobaczyłam na wierzchu jednego z pudeł okładkę naszego rodzinnego albumu. Nawet się nie zastanawiając wyciągnęłam go i usiadłam na podłodze, opierając się o ramę łóżka. Otworzyłam na pierwszej stronie i ujrzałam naszą rodzinę. Całą. Ja, Casimir... No i oczywiście Maya z rodzicami. Uśmiechnęłąm się pod nosem i przejechałam delikatnie po ich twarzach. Gdyby ktoś powiedział mi kilka miesięcy temu, że ich wszystkich stracę i będę skazana tylko na siebie... No cóż. Najprawdopodobniej walałabym się pod ziemi ze śmiechu. Jeszcze zaledwie pół roku temu wizja teraźniejszości była wręcz niemożliwa. Chwile, w których miałam poczuć się odpowiedzialna za siebie jak prawdziwa dorosła kobieta, były tak odległe, że aż na tamtą chwilę wydawały się nierealne.

    Moją chwilę zamyślenia przerwały ciche kroki. Po chwili Justin siedział obok mnie i przytulał do siebie. Nie odezwał się ani słowem, co było mi w tej chwili na rękę. Nie trwało to jednak za długo.

-Masz gościa. Czeka na dole, w salonie. - powiedział szatyn i podniósł się z podłogi, podając mi rękę. Chwyciłam ją i dźwignęłam się na nogach. Spojrzałam na niego zdziwiona.... No bo w końcu, kto mógł do mnie przyjść? Znaczy.... Domyślałam się kto to może być, ale wolałam odrzucić od siebie tą możliwość.Wzięłam w ręce jeden z kartonów gotowych do wywiezienia, Justin zrobił to samo. Zeszłam po schodach i skierowałam się do salonu. Przed przekroczeniem progu, wzięłam głęboki wdech. Tak bardzo chciałam, żeby osoba, którą widziałam tak po prostu zniknęła. Chłopak, gdy tylko mnie spostrzegł od razu podniósł się z kanapy i wyprostował. Jego wzrok spoczywał na mojej twarzy, jednak po chwili przeniósł go na karton trzymany przeze mnie. Oddałam go Justinowi i poprosiłam żeby wyniósł, co jednocześnie oznaczało, że miał nas zostawić samych.

-Czego tutaj szukasz, co? - zapytałam chłodno, krzyżując ręce na piersiach. 

-Przyszedłem porozmawiać... - wyjaśnił. - Co ty do cholery robisz, co? - warknął w moją stronę, mrużąc gniewnie oczy. - Wyprowadzacie się?

-A nie widać? - odpowiedziałam mu tak samo chłodno jak na początku. W tym momencie wrócił Justin i widząc moją minę, spytał tylko czy wszystko dobrze i stwierdził, że nie będzie przeszkadzał.

-Nie! Zostań. - warknął w jego stronę Casimir. - Najpierw zabrałeś mi rodziców, później jedną siostrę, a teraz masz zamiar odebrać mi drugą? - myślałam, że się przesłyszałam, ale mina mojego brata wskazywała na jedno, on to naprawdę powiedział. Poza tym, zbliżał się w stronę zszokowanego Justina z mordem w oczach. W porę oprzytomniałam i wyszłam mu naprzeciw. 

-Nawet nie waż się tak mówić! Sam to wszystko zaprzepaściłeś, to tylko i wyłącznie twoja wina, a to czy się wyprowadzam czy nie, zależy tylko ode mnie. To moja sprawa, moje życie a tobie nic do tego. Co z ciebie za brat, co? - ton mojego głosu diametralnie się zmienił. W tym momencie można było słyszeć tylko i wyłącznie rozpacz pomieszaną z prawdziwą wściekłością. Nie byłam zła, ja byłam wręcz wściekła. Mierzyłam palcem w klatkę piersiową bruneta i patrzyłam na niego takim wzrokiem, jakim on patrzył na Justina. - Coś jeszcze? Bo jak widzisz jesteśmy zajęci... 

-Nie poddam się, wiesz o tym? - powiedział już delikatniej. - Będę o ciebie walczył, bo nie mam nikogo poza tobą. Naprawdę cię kocham, siostrzyczko. Nie chcę cie stracić.... - przestał na chwilę mówić, tylko po to żeby podejść i mnie przytulić. Nie zrobiłam kompletnie nic, tylko stałam jak ten słup. Odsunął się ode mnie, ale nadal trzymając mnie za ramiona, spojrzał prosto w oczy i dokończył. - Bądź z nim szczęśliwa. Odezwę się jeszcze. 

     I poszedł. Tak po prostu wyszedł, bez zbędnych pożegnań. Nawet nie obrzucił Justina spojrzeniem. Nic a nic. Wróciliśmy do pakowania, jednak widziałam, że mojego chłopaka zabolały słowa Casimira. Ale dlaczego przejmował się zdaniem jakiegoś dziewiętnastolatka, który na dodatek bezpodstawnie go osądzał? 

- Justin, co się dzieje? - zatrzymałam go, wychodzącego z pokoju. W dłoniach trzymał karton, który od niego zabrałam i położyłam na ziemię. Jego twarz jeszcze nigdy nie była tak obojętna jak teraz.

-Nic. - odpowiedział bez namysłu. Chciał mnie wyminąć i uciec, ale mu na to nie pozwoliłam. - Casimir ma rację! - wykrzyknął mi prosto w twarz i rzucił się na łóżko. Zszokował mnie tym, ale wiedziałam, że wytrwam.
-Co ty za głupoty opowiadasz? On nigdy nie ma racji! A już na pewno nie w tej sprawie. - powiedziałam pewna swoich słów. Podeszłam do łóżka, usiadłam na brzegu i zaczęłam gładzić swoją ręką, plecy Justina.

-Ty nic nie rozumiesz... Maya śni mi się po nocach. prześladuje mnie. Naprawdę. Czuję jakby.. nie wiem... była z nami. Pilnowała nas... Wiesz... pomimo tego, że jej nie znałem aż tak dobrze, że nie byliśmy spokrewnieni, brakuje mi jej. Naprawdę za nią tęsknię. - słowa które wyszeptał chłopak tylko utwierdziły  mnie w przekonaniu, że jest odpowiednią osobą z którą się związałam.

-Masz racje Justin. Ona jest z nami i na pewno nie chciałaby, żebyśmy byli smutni. To dzięki niej jesteśmy razem. To jej zasługa. Pamiętaj o tym.

-Tak, ale to też przypomina mi o tym, że jestem winny jej śmierci. Jej i waszych rodziców. 

-Justin, przecież to nieprawda! To dzięki tobie, żyła dłużej! Kto wie, czy gdyby nie wypadek, wykryliby u niej chorobę? Wtedy nawet byśmy nie walczyli... - powiedziałam ze łzami w oczach. Chłopak, słysząc, że łamie mi się głos momentalnie się podniósł i otoczył mnie ramionami. - Gdyby nie ona, nie byli byśmy razem. Nie zapominaj o tym.

-Wiem wiem... - szepnął, nie przestając mnie do siebie tulić. - Ale czy nie dało się tego pogodzić? Żebyśmy żyli wszyscy razem? Szczęśliwie?

-Jak widać tak po prostu musiało być....

 *

-Annie, chodź! Taksówka już czeka! - zawołał za mną Justin. Przerwałam słuchanie muzyki i spakowałam swojego iPoda to podręcznej torby. Chwyciłam jedną z trzech  walizek z ubraniami, które miały lecieć z nami. Przybycie reszty, wiązało się z prędkością jazdy ciężarówki, przez całe Stany. "Stoczyłam" walizkę ze schodów i poprosiłam Justina,  żeby również pofatygował się przynieść chociaż jedną. Ciągnąc za sobą sporą torbę, przywitałam się serdecznie z taksówkarzem i poprosiłam, żeby pomógł mi zapakować ją do bagażnika. Zgodził się. Już miałam zacząć mu dziękować, gdy pod bramę podjechał nieznany mi samochód. Zatrzymał się z piskiem opon, kilka metrów ode mnie. Serce podeszło mi do gardła, bo naprawdę się wystraszyłam, że może mnie potrąci. Drzwi się otworzyły i ukazał mi się Derek. Osoba, której nigdy bym się tutaj nie spodziewała. Widząc jak pakujemy walizki, skrzywiła się momentalnie.

-Więc to prawda? - westchnął zrezygnowany. 

-Co ty tutaj robisz? - zapytałam nie kryjąc zdziwienia. 

-Casimir mi powiedział, że się wyprowadzasz. Przyjechałem cię zatrzymać, ale widzę, że nie mam szans. - powiedział zauważając Justina, który szedł z kolejną walizką i zdezorientowany parzył się w naszą stronę. - Dlaczego mi to robisz? - zapytał z rozpaczą. 

-C-co? - wyjąkałam, bo tak naprawdę nie miałam pojęcia o co może mu chodzić. 

-Naprawdę tego nie widzisz? Przez tyle lat zabiegałem o ciebie. Podobasz mi się jak cholera, ale ty wolisz jego. 

     Zatkało mnie. Po prostu mnie zatkało. Justin nie był zaskoczony tymi słowami. Musiał się czegoś domyślać, tylko... Przecież oni się nie znali... O co tu do cholery chodzi?!

-Derek, przepraszam.... Ja nie miałam pojęcia... - wyszeptałam patrząc na niego. Ból w jego oczach przeszywał mnie na wskroś. Nie mogłam na niego patrzeć i jak widać on na mnie też. Odwrócił się na pięcie, wsiadł do samochodu i odjechał nawet się nie oglądając. Miałam łzy w oczach, bo pomimo tego co powiedział, nie chciałam tracić z nim kontaktu. Uważałam go w pewnym stopniu za przyjaciela. 

     Mój chłopak postawił z hukiem walizkę i cofnął się szybkim krokiem do domu. Czy to jest jakiś znak? Może ta przeprowadzka jest złym pomysłem? Miałam wrażenie, że wali mi się grunt pod stopami. Wszystko legło w gruzach w jednym momencie. Jęknęłam i pobiegłam do domu, żeby porozmawiać z Justinem. Zastałam go w kuchni. Stał i pochylał się nad szklanką wody. Miał zamyślony wyraz twarzy.

-Justin... - zaczęłam niepewnie. Nawet na mnie nie spojrzał, co mnie zirytowało. Dzisiejszy dzień był chyba zbyt męczący, bo moje emocje buzowały tak, że wybuchłam. - O co ci znowu chodzi, co?! Justin mam tego dosyć! 

-To leć za Derekiem. - powiedział pod nosem, nie zmieniając pozycji. Zszokował mnie tymi słowami. Stanęłam sztywno z otwartą buzią. Jak on mógł mi tak powiedzieć?! Przecież ja nic nie zrobiłam! To on jest wielce zazdrosny o chłopaka, który nie jest mi aż tak bliski. Jest zwykłym znajomym, który przyznał, że mu się podobam. I co z tego? Ja mam w głowie tylko jednego chłopaka, który stoi przede mną i rani mnie gadając takie głupoty. On powinien dobrze o tym wiedzieć, ale jak widać, jego szaleńcze hormony, które odpowiadają za zazdrość, są bezlitosne wobec mnie. 

-Nie wierzę, że to powiedziałeś. - szepnęłam. - Przecież dobrze wiesz, że jesteś jedynym chłopakiem, którego naprawdę kocham. Mówiłam ci to wiele razy, ale ty mi nadal nie ufasz. 

-Ufam, ale... 

-Tutaj nie ma żadnego "ale". Nadal nie rozumiesz? Ranisz mnie takim gadaniem. Ubzdurałeś sobie nie wiadomo co. 

-Podobasz mu się. - stwierdził, ale już mniej pewnym głosem.

-I co z tego?! - wykrzyczałam mu w twarz, rozkładając ręce. - Czy to od razu oznacza, że zostawię ciebie i polecę do niego? Jeszcze nigdy nie czułam do nikogo innego TEGO co czuję do ciebie, a ty najzwyczajniej w świecie to psujesz. To, że ja mu się podobam, nie znaczy, że on podoba się mnie. To jest logiczne, ale jak widać nie potrafisz się z tym pogodzić. - warknęłam i ruszyłam do wyjścia. Nawet nie zdążyłam dotknąć klamki, a ten już mnie złapał. Przytulił i nie chciał puścić. W końcu mu uległam i oddałam uścisk, chociaż na początku próbowałam się wstrzymywać. 

-Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam. 

-Cholerny zazdrośnik. - powiedziałam pod nosem, ale tak, żeby szatyn również mnie usłyszał. W odpowiedzi tylko uniósł mnie do góry i zaczął się kręcić, powodując szczery uśmiech na mojej twarzy.

*

        Nie pogodziłam się ze śmiercią May. Nigdy tego nie zrobię. Ale nie mogę też żyć przeszłością. Nie mogę jej rozpamiętywać, bo tylko stanę w miejscu, przestanę się rozwijać... Nie mogę cały czas o niej myśleć, ale też nie mogę o niej zapomnieć. Po prostu z czasem nauczę się z tym żyć. To będzie najlepsze rozwiązanie. Nie mogę się załamać, ale też nie mogę być w pełni szczęśliwa. Idiotyczne prawda? Teraz zacznę nowe życie. Bez May fizycznie, ale z May w sercu. 

Los Angeles, nadchodzę.

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

~*~

Na wstępie, błagam o wybaczenie. Wiem, że długo nie było rozdziału, ale mam trzy wymówki. Zawalone tygodnie sprawdzianami i kartkówkami, brak weny oraz świętowanie moich siedemnastych urodzin, które swoją drogą miałam w ten czwartek.

Tak, dobrze czytacie. Oto koniec części pierwszej. Nie ma epilogu czy coś, bo to jest JEDNA historia, która będzie kontynuowana.

Drugą część zacznę publikować dopiero OD NOWEGO ROKU. Muszę wszystko na spokojnie przemyśleć i ustalić. Mam nadzieję, że tutaj wrócicie!:) 

I na koniec....

Chcę podziękować wszystkim moim czytelniczkom ( o ile takowe w ogóle mam). Dziękuję wszystkim razem i każdej z osobna! Naprawdę wiele dla mnie znaczy, że ktoś chce czytać to co piszę. Mam nadzieję, że was nie zawiodłam i również nie zawiodę w kolejnej części.

Ostatnia moja prośba... Mogę prosić każdą z was o komentarz? Jeden jedyny?

Oczywiście nadal będę dostępna na gadu gadu czy gdzie tam indziej mnie macie. Piszcie śmiało! Nie gryzę! :)

Widzimy się 01.01.2013 roku z nowym rozdziałem! Obiecuję! (no chyba, że nadejdzie koniec świata.)

Jeszcze raz dziękuję za wszystko. 

Pozdrawiam, buziaki!:***